KekMama / Wat je van hem kunt leren

Wat je van hem kunt leren

Jij maakt je druk om het huis dat nog schoon moet, de afspraak met de tandarts die verzet moet worden… En hij? Hij leest rustig de krant. Plots vraag je je het af: waarom doe je eigenlijk niet net als hij?!

Je niet zo snel zorgen maken

Elk kind heeft weleens buikpijn. Maar als jouw kind buikpijn heeft, denk je als moeder vaak meteen aan het állerergste. Je duikt op het internet om naar de symptomen te speuren van alle ernstige ziektes. En in je hoofd duiken angstvisioenen op van ambulances die je kind met gillende sirenes naar het ziekenhuis vervoeren. Je partner reageert laconiek: het zal wel weer overgaan. Wat het ook meestal doet.

Jeannette Bolck is psychologe en ziet in haar praktijk veel moeders én vaders. ‘Mannen reageren inderdaad meestal relaxter in dit soort situaties. Het is niet zo dat mannen zich nooit ergens zorgen om maken. Soms zijn ze óók bang dat er iets aan de hand is, maar willen ze niet dat hun vrouw zich nóg meer zorgen maakt. En dus sussen ze de boel. Eigenlijk is hun ontspannen houding een reactie op de in hun ogen overdreven zorgelijke houding van hun vrouw. En eerlijk is eerlijk: soms kunnen vrouwen daar ook weleens in doorschieten. Als je daar last van hebt, vraag je dan af wat je ermee opschiet om je zorgen te maken. Sommige vrouwen zijn bang dat ze de schuld krijgen als er écht iets gebeurt en ze niets hebben gedaan. En schuldgevoel, dat is echt een aangeboren talent van veel vrouwen. Maar vraag je eerst af of je écht denkt dat er iets aan de hand is. Want dat kan, natuurlijk. Zo ja, bel dan de dokter. Als de huisarts zegt dat er niets aan de hand is, accepteer dat dan. En accepteer van jezelf dat je het eng vindt dat je kind buikpijn heeft. Dat rotgevoel hoort erbij en gaat wel weer over. Net als de buikpijn van je kind gelukkig in de meeste gevallen vanzelf over gaat.’

De boel de boel laten

Je hebt je vrije dag, maar het huis is een bende. Je gaat als een bezetene tekeer in de kamers van je kinderen. Als die uit schooi komen, ben jij uitgeput. Chagrijnig vraag je waarom ze hun kamer zelf niet even hebben opgeruimd, want dan had jij tenminste écht vrij gehad. En dan je man. Als hij zijn vrije dag heeft, leest ‘ie ’s ochtends de krant te midden van de troep, doet hij ’s middags een dutje op de bank en neemt hij de kinderen daarna mee naar de dierentuin. Grote kans dat jij dus thuiskomt van je werk in een huis waar het speelgoed her en der verspreid tussen de stofwolken ligt.

Jeannette Bolck: ‘Deels gaat het hier om aangeleerd gedrag. Mannen worden vaak gemakkelijker in een rolverdeling waarin vrouwen meer taken op zich nemen. Het is niet zo dat hij denkt `mwah, dat ruimt zij straks wel op.’ Hij denkt helemaal niks. Hij wil gewoon de krant lezen. Maar je houdt zo’n situatie wél zelf in stand als je alles altijd zelf blijft opruimen. Sterker nog, daar kweek je passieve mannen mee. En maar zeuren dat je man zo weinig doet. Als je merkt dat je veel in huis doet en daarin een beetje een control freak bent, probeer dan eens om de controle los te laten. Laat de boel de boel, laat de was een keer staan, maak het fornuis niét schoon. Nee, de eerste keer zul je daar niet van genieten. Maar dóe het gewoon een keer. En daarna nog eens. En zet je heen over de irritatie die je voelt als je thuis komt in een huis waarin een bom lijkt te zijn ontploft. Doe gewoon niets. En bewonder zijn talent om zich niet aan die troep te storen.’

Jij maakt je zorgen, hij wuift ze weg.

Eén ding tegelijk doen

Terwijl je kind een verhaal over school vertelt, ben jij het eten aan het klaarmaken, denk je aan de dingen die je morgen op je werk moet doen en zoek je in je telefoon alvast het nummer van de tandarts die je nog moet bellen voor een afspraak. Als vrouw kun je als geen ander multi-tasken. Dus dan is de verleiding groot om dat ook te doen. Het gevolg is alleen wel dat je met maar één oor luistert. Lekker gezellig voor je kind, die halve aandacht.

Jeannette: ‘Inderdaad, dat zijn niet echt voorbeeldige moeder-kindmomenten. Ik ken trouwens genoeg mannen die tijdens het eten óók hun werktelefoontjes afhandelen en meer met hun gedachten bij hun werk dan bij de kinderen zijn. Aan de andere kant maken zij soms meer echte aandacht vrij voor hun kind. Mijn eigen man doet bijvoorbeeld soms wel een uur over het naar bed brengen van onze zoon. Ik vind wel dat hij er lang over doet, maar ondertussen vind ik het ook leuk dat hij die tijd voor onze zoon uittrekt. En ik hóór hoeveel lol ze samen hebben. Dat terwijl ik het bedritueel in een kwartiertje probeer te doen omdat ik alweer met mijn gedachten ben bij alle andere dingen die ik te doen heb. Gek genoeg voelt het alsof het anders af gaat van mijn eigen tijd. Als ik dat voel, weet ik dat ik er werk van moet maken om goed voor mezelf te zorgen en om tijd voor mezelf uit te trekken. Dat adviseer ik ook aan vrouwen in mijn praktijk. Ga een uurtje sporten, met een vriendin naar de sauna of neem doordeweeks gewoon een dagje vrij om te winkelen. Daarna kun je beter voor je kind zorgen en hem of haar échte aandacht geven.’

Genieten en in het moment leven

Als de vakantie in aantocht is, betekent dat voor jou waarschijnlijk: inpakstress! De tent moet tevoorschijn getoverd, de tassen gepakt, de broodjes voor onderweg gesmeerd. Maar manlief gaat nog even rustig met zijn racefiets langs de fietsenmaker voor een speciaal onderdeeltje voor zijn fiets. Want hebben we haast dan? Er gaat toch niemand dood als we een uurtje later weggaan?

Jeannette: ‘Vrouwen kunnen wóest worden om dit soort gedrag. Het erge is: niemand van ons wil een zeurpiet zijn. Maar uiteindelijk worden we precies dát. Dat is voor niemand leuk: voor jezelf niet en voor je man ook niet. Een typisch geval van een lose-lose-situatie. Vrouwen hebben sneller de neiging om zich zorgen te maken, om vooruit te plannen en te controleren. Mannen maken zich ook wel zorgen, maar meer over andere dingen, over werk bijvoorbeeld. Op andere vlakken leven ze meer in het moment. Dat heeft zo z’n voordelen. Je verspilt minder energie, waardoor je minder snel moe wordt en dás weerbaarder. Als vrouw kun je je ergeren aan zijn gedrag. Maar je kunt ook proberen om ervan te leren. Leef dus ook meer in het nu, net als je man. Doe zoals de boeddhisten zeggen: als je eet, eet dan, als je loopt, loop dan en als je slaapt, slaap dan. Niets meer of minder dan dat.’

Vrije dag? Jij ruimt op – hij gaat naar de speeltuin.

Loslaten (je kind!)

Je dochter fietst voor het eerst zelf naar school. Een groots moment, maar ook héél eng. Je zegt tegen je man dat je om vijf over half negen langs het schoolplein rijdt om te inspecteren of haar fiets er staat. Ze zal onderweg maar zijn aangereden, of erger: zijn meegenomen door een pedofiel. Ze zou niet de eerste zijn die dat overkomt. Je man ziet al die spoken niet zo en vertrekt schouderophalend naar zijn werk. Want hoe groot is de kans dat er iets gebeurt? En bovendien: ze wordt groter, het wordt tijd dat je haar leert los te laten.

Jeannette: ‘Enerzijds heb je natuurlijk gelijk. Er kán van alles gebeuren. Je kunt leren leven met die zorgelijke gedachten over je kind dat voor het eerst naar school fietst. Maar het is onzin om te leven met dingen die er niet zijn. Want er zijn feiten en gedachten over de feiten. Soms verbind je gevoelens aan die gedachten. Dan voelt het alsof het echt zo is, alsof je dochter al is aangereden of meegenomen door de eerste de beste freak die haar voor het eerst zonder moeder op straat ziet rondfietsen. Van dat soort gedachten kun je last hebben. Vraag je in zo’n geval af of iets écht is of dat je je zorgen maakt om kún gedachte. Dat helpt bij het loslaten van je kind. Wedden dat je man ook op die manier denkt?’

Je grenzen bewaken

Als vrouwen wordt gevraagd of ze mee willen op schoolreis, zetten ze daar niet zelden graag alles voor opzij. Ook als het eigenlijk niet uitkomt dat je kind ontdekt dat je bent gevraagd, maar niet mee wilde je wilt nu eenmaal dat je kind later kan terugkijken op die gezellige schoolreisjes waarbij z’n moeder zo leuk mee ging. Of, ander voorbeeld: je kinderen willen een vriendje of vriendinnetje mee naar huis om te spelen. Daarna willen ze blijven eten en dan ook nog blijven slapen. Jij vindt dat dat moet kunnen. Maar ondertussen loop je met rode konen ruzies te sussen tussen alle koters. Jouw man doet dat anders. Hij zou überhaupt niet toestaan dat er meer dan één kind komt spelen. Want één is genoeg. En waarom zouden ze meteen blijven eten en slapen? Hij bewaakt zijn grenzen beter. En hij zou eerlijk gezegd ook willen dat jij jouw grenzen beter bewaakt, want hij ziet jou lopen met een gezicht als een onweerswolk en weet dat hij straks naar jouw klaagzang moet luisteren.

Jeannette: ‘Heel herkenbaar. Willen we niet allemaal een goede, leuke moeder zijn? Een moeder die reuze flexibel is, bij wie alles kan en die niets te veel is? We willen allemaal presteren als moeder. Grote kans dat je je eigen verwachtingen op je kind projecteert: je denkt dat je kind van jou verwacht dat je een moeder bent bij wie alles mag. Maar het wordt je gevraagd. Dat betekent dat je ook nee kunt zeggen. Ben je daar niet goed in? Laat je man het dan doen. Want die bewaakt zijn grenzen wél.’

Tekst: Ella Mae Wester