In the media

Counseling Amsterdam interviewed in the media

Viva / The first time you are called “Madam” (for real)

This article describes the moment that young women come to realize they are being addressed more formally (with “u” in Dutch) and how it surprises them. 

As this article was published in a Dutch magazine, it is advised to use Google translate to be able and read it in your own (English) language. Also, these magazine articles quote me, Jeannette Bolck, for their stories. To get a better impression of my personal approach please visit the Cases page.

 

Shit, ik ben definitief een u

Vroeger kon je niet wachten om groot te zijn. Maar nu het zover is, schrik je je dood als je ineens wordt aangesproken met ‘u’ en ‘mevrouw’. ‘Ik ben zelfs een paar keer uit bed gestapt om mijn gezicht te checken op rimpels.’

Ik was zeventien toen ik het volgende gesprek tussen twee vriendinnen opving: “Drie jaar geleden, op mijn zevenentwintigste, begon het. Opeens sprak iedereen me aan met ‘mevrouw’. Te erg,” zei de een. “Dat had ik ook. Echt verschrikkelijk!” gilde de ander. Hysterisch vond ik ze. Waar maakten ze zich druk om? En bovendien: écht jong waren ze toch ook niet meer? Twee dertigers die probeerden hip te doen, come on!

Een decennium later was ik zelf aan de beurt. ‘Wilt u er een tasje bij, mevrouw?’ Verdwaasd keek ik om me heen: had de verkoopster het tegen mij? Lichtelijk geïrriteerd en langzaam, alsof ze tegen een bejaarde praatte, herhaalde ze de vraag: ‘Wilt-u-er-een-tasje-bij-mevrouw?’ Stotterend antwoordde ik ‘ja’ en struikelde de winkel uit. Helaas kon ik dit voorval niet afserveren als een slip of the tongue van een onwetende verkoopster. Want de een na de ander vond het sinds die eerste keer nodig om me met ‘u’ en ‘mevrouw’ aan te spreken. Er was geen ontkomen meer aan. Nu, vijf jaar later, durf ik officieel toe te geven: óók ik hippe dertiger ben toegetreden tot het ‘Rijk der Mevrouwen’.

En dat vind ik vooral ‘raar’, want ik voél me helemaal geen mevrouw. Een mevrouw is namelijk iemand die haar leven op orde heeft, getrouwd is en kinderen heeft. Iemand die volwassen is. Althans, dat is mijn beeld erbij. Als puber veroorzaakten fantasieën over huisje-boompje-beestje een soort kortsluiting in mijn hoofd. Ik kon me er echt niets bij voorstellen. Inmiddels ben ik de dertig gepasseerd, en ook al ben ik niet getrouwd en heb ik geen kinderen, toch moet ik bekennen dat ik zomaar – redelijk – volwassen ben geworden. Maar dat ‘mevrouw’, dat blijft een lastige.

Volgens psychologe Jeannette Bolck is de overgang van meisje naar mevrouw een identificatiemoment: “Je rol verandert meermalen in je leven, bijvoorbeeld als je trouwt of kinderen krijgt. Opeens hoor je bij een andere ‘groep’ en als je je niet kunt identificeren met het beeld dat je van die groep hebt, zul je dus een tijdje moeten wennen aan je nieuwe identiteit. Voor sommigen zal het moment dat ze worden aangesproken met ‘mevrouw’ komen als een compliment. Die halen er een bepaald zelfvertrouwen uit. Anderen zullen zich beledigd of oud voelen. Het is maar welk beeld je er zelf bij hebt.”

Anna (30) was op z’n zachtst gezegd niet zo blij met haar mevrouw-moment. “Ik weet het nog als de dag van gisteren. Drie jaar geleden lag ik heerlijk ontspannen bij de schoonheidspecialiste voor een welverdiende gezichtsbehandeling. Ik vroeg haar advies over een goede dagcrème. Het feit dat ze me constant met ‘u’ en ‘mevrouw’ aansprak, zag ik door de vingers als een beleefdheidsvorm. Maar toen ze me de dagcrème voor de rijpere huid ‘nee, niet die voor hier en daar een rimpeltje’ aanraadde, stuiterde ik zowat van de stoel af. Ik wilde me niet laten kennen en probeerde subtiel te achterhalen hoe oud ze dacht dat ik was. Maar dat kreeg ik niet uit haar.” Die nacht sliep Anna minder lekker dan normaal. “Haar woorden ‘nee, niet die voor hier en daar een rimpeltje’ spookten door mijn hoofd. Ik ben zelfs een paar keer uit bed gestapt om mijn gezicht te checken in de badkamerspiegel. Rimpels had ik niet. Of zag ik ze niet? En die wallen, waren die echt zo erg?” Waar ze de meeste moeite mee heeft? “Ik heb het gevoel dat ik nu volwassen moet zijn. Vroeger hoorde ik vaak dat ik heel wijs was voor mijn leeftijd, nu wordt wijs zijn van me verwacht. Want mevrouwen zijn mensen die alles weten, die helemaal compleet zijn en alles op orde hebben. Écht volwassen zijn. Ik voel een soort druk: ik mag nu geen fouten meer maken. En de angst voor vergankelijkheid speelt ook een rol. Ineens besef ik dat ik ouder word en niet meer tot de jeugd behoor. Jeugd associeer ik met vrijheid, gekke dingen doen en reizen maken. Maar ik ben geen meisje meer en dat steekt. En mevrouw zijn, dat schept verwachtingen.”

Al die verwachtingen zijn volgens psychologe Jeannette Bolck vooral iets wat we onszelf aanpraten: “Zodra we in een nieuwe levensfase komen, hebben we het idee dat we afscheid moeten nemen van de andere fase. Vragen als: ‘kan ik nog wel uitgaan?’ en ‘kan die korte rok nog, of ben ik daar nu te oud voor?’ spoken door ons hoofd. Ook dachten we altijd dat je alles weet en op orde hebt als je volwassen bent Maar dan bén je die mevrouw en dan is het nog net zo verwarrend als daarvoor.”

Kan het mevrouw-moment voor iemand die huisje-boompje-beestje-plaatje compleet heeft minder confronterend zijn? Roeselien (32), moeder van Stan (5), Thies (3) en Annick (1): “Mijn man, Matthieu, coacht in vrije tijd een roeiploeg van de studentenvereniging waar wij elkaar hebben leren kennen. Twee jaar geleden hadden we alle roeiers uitgenodigd voor een lunch bij ons in de tuin. Het was mooi weer, heel gezellig en ik voelde me one of the guys. Totdat een van die jongens me aansprak met ‘mevrouw’. Ik weet no dat ik knipperde met mijn ogen, slikte en gelijk dacht: wat zeg je nou? Het kwartje begon langzaam te vallen en opeens zag ik mezelf door de ogen van al die jongens: vrouw, getrouwd, plus koophuis, plus twee kinderen, is dus mevrouw. Ik kon er niet omheen, ik was niet langer een van hen. Pas nadat ik met mezelf geconfronteerd werd, realiseerde ik dat ik alweer een levensfase verder was. Voordat ik het doorhad, was ik volwassen geworden.” Dat ze haar met u of mevrouw aanspreken went nog steeds niet, maar Roeselien heeft er wel vrede mee: “Ik moest veel meer wennen aan het feit dat ik ‘moeder’ was. Want dat klinkt wel heel volwassen. Ik voel me niet jonger dan 32, maar ik zou voor een dag best terug willen naar die onbekommerde ‘twenties’, die meisjestijd.”

Roeselien heeft het verder dus wel geaccepteerd, maar wat als je er echt moeite mee blijft houden? Bolck: “Ga bij jezelf te rade waarom je het zo erg vindt en probeer het positieve van het ‘mevrouw’-label in te zien. Praat met iemand die het wel leuk vindt. Uiteindelijk zit er niets anders op dan het accepteren.” Iemand die er duidelijk geen moeite mee heeft, is Lisa (30). Net voor haar dertigste verjaardag werd ze in kledingwinkels opeens aangesproken met ‘u’. En daar was ze blij mee: “Mijn hele leven al word ik minimaal vijf jaar jonger geschat. Ik ben klein, expressief en moest standaard bij het uitgaan mijn legitimatie laten zien. Heel irritant. Dat ik nu volwassener word geschat, vind ik wel prettig. Ik ben meisje-af en heb het gevoel dat mensen me nu serieuzer nemen. Het is een mooie fase: ik ben ervaringen rijker en word steeds meer mezelf. Ik voel me er eigenlijk wel ‘zen’ bij.” Zen kan ik deze fase (nog) niet noemen, maar over het algemeen kan ik best leven meteen mevrouw-momentje hier en een u-opmerkinkje daar. Maar de ene keer heb ik er wat meer moeite mee dan de andere. Zit ik niet lekker in mijn vel, dan komt zo’n opmerking zwaar ongelegen. Dan overweeg ik mijn garderobe aan te passen naar hip,jong en wild, want misschien dat mijn favoriete trenchcoat – dé ultieme Hollandse-heupen wegmoffelaar – toch iets te ouwelijk staat. Op andere dagen ben ik blij dat ik de fase van het ‘bloemrijke’: ‘Hé lekker wijf, neukûh?’ voorbij ben en het moet doen met: ‘Zo,jij bent een mooie dame’. Dat klinkt toch net iets, eh, volwassener.

 

Viva-Pg38-39

 

En ineens mag het weer volgens sociologe Iteke Weeda waren de jaren zestig het moment waarop kinderen hun ouders met je gingen aanspreken, in plaats van ‘u’: “Alle taboes werden in die periode doorbroken, ook deze. Ik weet nog dat in de jaren zeventig bij ouders de vraag speelde: ‘Hoe leert mijn kind tegen wie ze ‘u’ moeten eggen?’ Een hele tijd was ‘u’ zeggen not done en ouderwets, maar ik heb het gevoel dat we nu weer naar en tijd gaan waarin ‘u’ en ‘mevrouw’ zeggen weer mag. Net zoals wachten met sex voor het huwelijk bijvoorbeeld.”

 

Jouw u-moment

Wat was het moment dat jij je volwassen voelde,vroegen we op viva.nl.

Cindy (33): “Mijn hele leven al heb ik lang haar tot aan mijn middel. Heel mooi. maar voor mijn gevoel iets te meisjesachtig. Een half jaar geleden heb ik het dan ook tot mijn schouders laten knippen. En het is maar haar maar ik heb echt het gevoel dat ik nu als een volwassene word behandeld.”

Jill (28): “Toen ik op mijn veertiende begon met roken. vond ik mezelf stoer en héél volwassen. Dat was natuurlijk absoluut niet zo. Later dacht ik volwassen te worden als ik mijn studie zou afronden of als ik ging trouwen. Maar telkens als ik in die fase kom. dan verandert er voor mijn gevoel niets. Volgens mij heb ik het van mijn 82-jarige oma. Die zegt altijd: ·Meisje, je bent zo oud als je je voelt en ik voel me nog altijd 16.’ Geweldig toch, zij is mijn voorbeeld.”

Linda (31): “Drie maanden geleden heb ik in mijn eentje een huis gekocht. Die grote verantwoordelijkheid maakt dat ik me nu wel heel volwassen voel.”

Anne (24): “Nadat ik mijn rijbewijs had gehaald. kocht ik direct een tweedehands autootje. Trots dat ik me voelde én heel volwassen. Mijn eerste ritje alleen zat ik dan ook glunderend achter het stuur. Totdat ik de weg kwijtraakte en in paniek huilend mijn vader moest bellen. Toen voelde ik me weer het kleine meisje.”

Kirsten (29): “De eerste keer dat ik me vrouw voelde. was toen ik elf was en voor het eerst menstrueerde. In mijn familie is het de gewoonte om dan met de vrouwen een heel groot feest te geven. Want: je bent geen meisje meer maar een echte vrouw. Omdat ik als puber behoorlijke last had van menstruatiepijn. vond ik dat vrouw-zijn maar niets.”
Esther (33): “Het is vrij cliché, maar toen ik vorig jaar moeder werd van mijn dochter Sanne voelde ik me direct volwassen. Je leeft er niet meer op los als je de verantwoordelijkheid hebt voor zo’n teer poppetje.”

 

30 = ideaal

Uit onderzoek van vrouwonline.nl en menshealth.nl (uit juni 2009) naar de ideale leeftijd, komt naar voren dat 57% van de vrouwen het liefst dertig jaar en ouder is. Dit tegenover slechts 20% van de mannen. Slechts 5% van de vrouwen zou hun tienerjaren over willen doen. Van de mannen is dit 11%.

 

Tekst: Jessica Van Zanten

Foto’s: Getty Images

 

Write a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *