In de media

Counseling amsterdam in de media

Kinderen / Kinderleed op tv? Pak je zakdoek maar!

Kinderleed op tv?

Pak je zakdoek maar!

Ben jij sinds je moeder bent ook zo’n ‘emotioneel wrak’ dat om het minste of geringste in tranen is? Maak je geen zorgen. Tranen van geluk horen bij het leven én bij het moederschap.

Bij de meeste vrouwen vloeien ze direct na de geboorte van hun kind: gelukstranen. Je wordt op z’n minst overspoeld door emoties. Daarna lijkt het wel of iemand een emotionele kraan wagenwijd heeft opengezet, want al gauw merk je dat bij het minste of geringste de tranen over je wangen biggelen. Een ontroerende foto in de krant, een mooi liedje op de radio, het eerste lachje van je kind .. . Het staat garant voor een dikke keel, vochtige ogen of gewoon een gierende huilbui. En wie dacht dat het gesnotter na een paar maanden wel over is, heeft het mis. Neem maar eens een kijkje op de basisschool bij een toneelvoorstelling in groep één. De moeder van de kleuter die op het podium onhoorbaar fluisterend een gedichtje voordraagt, pik je zo uit het publiek. Zij is het die vol trots én met tranen in de ogen toekijkt terwijl anderen slechts een onverstaanbare kleuter zien.

Jij houdt het niet droog!

Voor veel mensen komen gelukstranen totaal onverwacht en ze staan er vaak zelf verbaasd van. Ook Rozemarijn Tervelde, moeder van Esmee (1) betrapt zich regelmatig op wat zij noemt ‘volschietmomenten’ . “Dat kan in heel kleine dingen zitten”, vertelt ze. “Als ik Esmee uit de crèche haal en zij met een stralend gezichtje en uitgestrekte armen zit te wachten tot ik haar optil, als ik zie hoe ze heerlijk brabbelend opgaat in haar spel, als ze op schoot kruipt en haar hoofdje tegen mijn borst legt …. Dan realiseer ik me hoe vreselijk veel ik van haar houd en stromen de tranen zomaar ineens over mijn wangen. Een mooie reclame, een aflevering van Spoorloos, een reportage over een kinderziekenhuis? Zet de tissues maar klaar! Geen idee hoe het komt, maar ik ben een echte ‘emomuts’ geworden.” Anderen kunnen de herkomst van hun gelukstranen beter verklaren. Zoals Ellen van der Vaart, moeder van de driejarige Rosa. “Bij de geboorte heeft Rosa vruchtwater met meconium in haar longetjes gekregen. Ze moest direct aan de beademing en het was onzeker of ze de nacht zou halen. Echt afschuwelijk. Daarna was elke vordering die ze maakte een mijlpaal. Haar eerste lachje, de eerste stapjes, haar eerste woordje, ik schoot bij alles vol. Als ik nu naar haar kijk – een stralend, gezond en levendig kind – dan heb ik het op sommige momenten nog steeds te kwaad. Het zijn tranen van puur geluk, want ik ben zó blij dat het allemaal goed is afgelopen.” Ook Malou de Koek, moeder van de tweeling Sebastiaan en Alexander (5) weet nog hoe ze huilde van puur geluk. “Tijdens de zwangerschap heb ik tot het laatst toe hard gewerkt om mijn HBO-opleiding af te ronden. ‘Twee weken na de bevalling had ik mijn diploma-uitreiking. Toen de namen van de afgestudeerden werden opgenoemd, stroomden de tranen over mijn wangen. Ik weet nog dat mijn moeder, die naast me zat, naar me keek met een blik van ‘Nou, nou, is dat niet een tikje overdreven?’ Maar ik kon er niks aan doen. Ik was zó blij met alles wat ik bereikt had: twee prachtige jongens en ook nog eens een afgeronde studie. Ik had er hard voor gewerkt, maar het was het helemaal waard.”

Kinderen-Pg48-49

Supergelukkig en tóch huil je

Het blijft een wonderlijk fenomeen. Dat we huilen als we verdriet hebben, is tot daaraan toe, maar waarom huil je als je eigenlijk heel gelukkig bent? Volgens psychologe Jeannette Bolck hebben gelukstranen – net als verdriet- te maken met het ontladen van spanning. “Er is een bepaalde spanning opgebouwd en er is een teveel aan emotie. Als het potje vol is, komt dat eruit. Je ziet dat bij kinderen ook: op hun verjaardag zijn ze veel sneller in tranen dan normaal. Of dat nu tranen van verdriet of blijdschap zijn, dat maakt niet eens zoveel uit. Het gaat erom dat het teveel aan emoties een uitweg zoekt.” Dat die spanning er met name uitkomt na de geboorte van je kind is niet zo vreemd. “Het is een fase waarin je compleet uit balans wordt gebracht”, zegt Bolck. “In de eerste plaats door de hormonen. Die gieren door je lijf en daar word je emotioneel nu niet bepaald stabieler van. Maar ook als de hormonen uitgeraasd zijn, blijft er vaak nog een balansverstoring bestaan. In mijn praktijk zie ik veel vrouwen kampen met een intern conflict: vanaf het moment dat ze moeder zijn, moeten ze van zichzelf ineens verstandig en verantwoordelijk zijn en een voorbeeldfunctie uitoefenen. Dat gevoel dat je vanaf nu alleen nog maar sterk moet zijn in het belang van je kind, kan je behoorlijk uit balans brengen. Want je wilt misschien ook nog af en toe kwetsbaar en afhankelijk zijn. Dat leidt onbewust tot spanningen.”

Kijk je naar je kind, dan zie je ook jezelf

Daarnaast lijkt ook de enorme liefde voor je kind de tranen makkelijker te laten stromen. “Je kind is onderdeel van jezelf’, licht Jeannette Bolck toe. “De verbondenheid tussen jullie beiden is hecht. Dat maakt je ook zo trots. Als je naar je kind kijkt, dan kijk je naar een stukje van jezelf. Staat je kind op het podium een gedichtje voor te dragen, dan sta je daar zelf ook een beetje. Zó intens leef je met je kind mee.” Ook emoties uit het verleden komen om de hoek kijken. “Misschien zie je jezelf toen je klein was als je naar je kind kijkt. Of misschien heb jij dingen moeten missen die je je kind nu wel kunt geven. Kortom, al die emoties brengen je uit je evenwicht. .” Dan zijn er echt geen verdrietige gebeurtenissen voor nodig om de tranen te laten vloeien. Ze komen er juist uit op een moment dat het mág: bij het zien van ontroerende beelden op de televisie bijvoorbeeld, bij het horen van mooie muziek of bij een vriendelijk woord uit onverwachte hoek.” Malou de Koek beaamt dat zij in een nieuwe emotionele wereld is beland na het krijgen van haar kinderen. “Ik was altijd al behoorlijk emotioneel, maar dat is nu nog erger geworden. Het zijn vooral de liefde en de trots die mij kunnen overspoelen. Als ik alleen al naar ze kijk, kan ik emotioneel worden. Dan realiseer ik me hoeveel ik eigenlijk van ze houd. Zo’n diep gevoel van ‘écht houden van’ dat je kinderen in je hele lijf en al je vezels voelt. Ik heb ooit eens iemand horen zeggen: ‘Moeder worden is leven in een andere dimensie.’ Dat vind ik heel treffend.” Volgens Ellen van der Vaart heeft het moederschap haar zachter en gevoeliger gemaakt. “Vooral kinderleed kan ik sinds de geboorte van Rosa niet meer verdragen. Ik ken ouders die verwikkeld zijn in zo’n typische vechtscheiding. Bij die verhalen schiet ik vol. Aan de ene kant omdat ik verdrietig word vanwege de situatie van die kinderen, aan de andere kant ook omdat ik juist zo gelukkig en dankbaar ben dat ik Rosa een stabiel leven kan bieden. Dat ik haar, ondanks dat ikzelf ook gescheiden ben, zorgeloos kan laten opgroeien. Als ik dan ’s avonds laat nog even bij haar ga kijken hoe ze lief ligt te slapen, staan de tranen in mijn ogen.”

En vaders dan?

Opvallend is wel dat deze ontlading van spanning voornamelijk aan vrouwen voorbehouden lijkt. Mannen zie je minder snel huilen bij een mooi liedje of de eerste stapjes van hun kind. Terwijl voor hen een geboorte en alles wat daarna komt ook een heftige periode is. “Dat is de eeuwige nature or nurture-vraag”, zegt Jeannette Bolck. “Zijn mannen van nature minder emotioneel of hebben ze door hun opvoeding geleerd hun emoties beter te beheersen'” Overigens is het niet zo dat je bij mannen de gelukstranen nooit ziet stromen. Met name in sportsituaties – bijvoorbeeld bij de Olympische Spelen of een belangrijke voetbalwedstrijd – zijn het de mannen die vaak wat moeten wegslikken. Blijkbaar is het dan wel geaccepteerd. Trouwens, ook lang niet alle vrouwen worden superemotioneel na de geboorte van hun kind. Bolck: “Je hebt nu eenmaal types die snel in tranen zijn en types die het makkelijker droog houden. Maar bij die stoerdere vrouwen zie je vaak wel dat áls de ‘deksel’ eraf gaat, het ook meteen heftig is.” Er is niks mis met tranen van geluk, vindt Jeannette Bolck: “Tenminste, zolang je er zelf geen probleem mee hebt. Merk je dat je om de haverklap in tranen bent en heb je daar last van, dan kan het verstandig zijn om eens te kijken waarom je zo emotioneel bent. Misschien zit het potje toch voller dan goed voor je is.” Huilen is gezond, wordt vaak beweerd, maar volgens Rozemarijn Tervelde is het vooral ook heel lekker. “Huilen van geluk geeft een heerlijk gevoel. Die kriebelende snik die diep vanuit je borst komt opborrelen, de tranen die over je wangen stromen terwijl je ondertussen ook moet lachen en je je heel gelukkig voelt. .. Op die momenten voel je dat je lééft.”

Interviews: Monique Gouwerok

Schrijf een reactie.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *